کربلا و امام حسین(ع) درادبیات ایران و هند اسلامی

برگرفته از مقاله حسین بن علی "راز خداست"، نوشته آنه ماری شیمل .

من هنوز تاثیر عمیقی را که خواندن اولین شعر فارسی مربوط به وقایع جانگداز کربلا بر من نهاد، به یاد می آورم.

آن شعر یکی از مرثیه های قاآنی بود که با این کلمات شروع می شد:

 بارد چه ؟ خون زدیده ، چه سان؟ روز و شب ، چرا؟ از غم ، کدام غم؟ غم سلطان اولیاء

این شعر همراه با سبک حیرت آور پرسش و پاسخ خود، بیشتر به بیان وقایع غمبار و احساسات زاهدانه شاعر می پردازد. این زمانی است که شاعر به شهادت فرزند محبوب رسول خدا به دست سپاهیان بنی امیه می اندیشد. موضوع ریاضت و شهادت از قدیم الایام نقش مهمی در تاریخ مذهبی از زمان های اولیه ایفا نموده است. پیش از این در افسانه های خاور نزدیک ما از قهرمانی می شنیدیم که کشته می شود ولی با مرگش احیای زندگی را تضمین می نماید: اسامی آتیس (Attis) و اوزیریس (Osiris) به ترتیب از سنن تمدن بابلی و مصری بهترین مثال برای بینش مردمان عصر باستان است که بیان می کند: بدون مرگ هیچ راهی برای ادامه زندگی وجود ندارد و یا این که خونریزی برای یک هدف مقدس از هر چیز دیگری با ارزش تر است.